Foto: Maggie Smith als 'Grace Hawkins' en Rowan Atkinson als dominee Walter Goodfellow in Keeping Mum
Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, ga er dan maar van uit dat het niet waar is. Een ideale huishoudster die zo maar uit het niets komt aanwaaien en een ontspoord domineesgezin op het goede spoor brengt, en dat allemaal ook nog volledig belangeloos, nee dat is te mooi om waar te zijn. De huishoudster van bijgaande illustratie blijkt dan ook een moordenares te zijn, in plaats van een beschermer. Problemen risicovrij oplossen en zelfs voorkomen door het gebruik van vervangingsmiddelen van het originele, beproefd en evolutionair bewezen, ontwerp, dat lijkt op het eerste gezicht mooi. Te mooi, haast, om waar te zijn. En net als 'Grace Hawkins' is het ook een als beschermer vermomde killer. Prachtig uitgebeeld, met goede referenties en zo op het oog ongelooflijk efficiënt. Ongelooflijk, dus. Niet te geloven. Geloof het daarom ook maar niet.
Waar ik het over heb is het ophemelen van de fopspeen als redder in de nood, als grote beschermer tegen wiegendood. Wiegendood is het grote schrikbeeld van ouders. Zo heb je een gezond kind, niks aan de hand, en zo maar ineens heb je geen kind. Zonder aanwijsbare oorzaak of reden. Iedereen die met de magische spreuk ‘’bescherming tegen wiegendood’’ schermt wordt van alle kanten omarmd en kritiekloos binnengehaald. Wie het durft die wonderen te betwijfelen of zelfs maar aan kritisch nader onderzoek bloot te stellen wordt als potentiële kindermoordenaar aan de kaak gesteld. Heb je dan helemaal geen hart voor het lot van die kindjes die zomaar doodgaan als ze geen fopspeen krijgen? Of als ze op hun buik moeten slapen? Of bij hun moeder in bed? Vrijwel alle maatregelen die worden aangeraden om wiegendood te voorkomen zijn fysiologisch gezien uitermate onlogische handelswijzen. En die zijn nodig omdat we om te beginnen van de biologische, evolutionair bepaalde norm zijn afgedwaald. Alles in ons hele ontwerp wijst erop dat wij horen bij de diersoorten die hun jong nooit, geen moment, alleen laten, altijd in nauw fysiek contact zijn en hen om de haverklap en dan nog eens aan de borst voeden.
Mensenkindjes functioneren het beste wanneer ze in dicht contact zijn met een ander mens, als ze een bijna doorlopende toevoer van soort-specifiek voedsel krijgen en als ze een groot deel van hun tijd in een verticale en/of iets voorover liggende positie doorbrengen. En wat doen wij, in onze ik-weet-alles-beter arrogantie? Wij leggen baby’s alleen en plat op hun rug in een bedje en voeden ze veel te grote hoeveelheden niet soort-specifiek eten met veel te grote tussenpozen. En dan zijn we verbaasd als die kindjes problemen hebben met het op gang houden van hun systeem, vaak ziek zijn en een relatief hoog risico hebben om gewoon zomaar dood te gaan. En het zijn niet alleen de ouders die dit zelf zo bedenken, maar het wordt hen zelfs dringend aangeraden door zorgverleners. Door hen, die zeggen het beste voor te hebben met hun cliënten, en dat beste willen bereiken op basis van wetenschappelijk bewezen methoden. Wetenschappelijk bewezen? Nou, ik zal voor een keer eens vulgair zijn, maar dat mag je van mij stoppen op een plaats waar de zon nooit schijnt.
Ik daag onderzoekers en beleidmakers uit om eens op zoek te gaan naar cijfers waaruit blijkt hoeveel van de kinderen, die werden geregistreerd als overleden aan wiegendood, routinematig vanaf hun geboorte volop borstvoeding kregen, predominant in nauw lichaamscontact met hun moeder waren en bij hun moeder in bed sliepen. Niet een beetje borstvoeding, af en toe dragen en nu en dan in uiterste wanhoop bij moeder in bed, maar als dagelijkse gewoonte. Ik durf te voorspellen dat die cijfers uitermate laag zullen blijken te zijn. Wanneer je namelijk de werkelijke statistieken over wiegendood gaat uitpluizen, is niet de fopspeen, de slaapplaats of slaaphouding de stabiele risicofactor, maar die stabiele factor is ‘’geen borstvoeding’’ (McKenna en Dade, 2005). Borstvoeding met soort-specifieke melk die beschermt tegen infectie en inflammatie (twee belangrijke factoren bij wiegendood), melk die bij teruggeven geen giftige bacterie-toxinen veroorzaakt in matras en beddengoed, melk die de maag niet overbelast, waardoor energie overblijft voor een goed functioneren van de andere systemen. Borstvoeding die de neurologie ondersteunt en die het kind, ook in slaapstaat alert houdt wat betreft ademhaling. En een moeder dichtbij die haar ademhaling als herinnering en voorbeeld voorhoudt, zodat het kind zich daarop kan richten en niet vergeet te ademen (vergeten te ademen lijkt de belangrijkste directe oorzaak van wiegendood te zijn).
Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, ga er dan maar van uit dat het niet waar is. Een ideale huishoudster die zo maar uit het niets komt aanwaaien en een ontspoord domineesgezin op het goede spoor brengt, en dat allemaal ook nog volledig belangeloos, nee dat is te mooi om waar te zijn. De huishoudster van bijgaande illustratie blijkt dan ook een moordenares te zijn, in plaats van een beschermer. Problemen risicovrij oplossen en zelfs voorkomen door het gebruik van vervangingsmiddelen van het originele, beproefd en evolutionair bewezen, ontwerp, dat lijkt op het eerste gezicht mooi. Te mooi, haast, om waar te zijn. En net als 'Grace Hawkins' is het ook een als beschermer vermomde killer. Prachtig uitgebeeld, met goede referenties en zo op het oog ongelooflijk efficiënt. Ongelooflijk, dus. Niet te geloven. Geloof het daarom ook maar niet.
Waar ik het over heb is het ophemelen van de fopspeen als redder in de nood, als grote beschermer tegen wiegendood. Wiegendood is het grote schrikbeeld van ouders. Zo heb je een gezond kind, niks aan de hand, en zo maar ineens heb je geen kind. Zonder aanwijsbare oorzaak of reden. Iedereen die met de magische spreuk ‘’bescherming tegen wiegendood’’ schermt wordt van alle kanten omarmd en kritiekloos binnengehaald. Wie het durft die wonderen te betwijfelen of zelfs maar aan kritisch nader onderzoek bloot te stellen wordt als potentiële kindermoordenaar aan de kaak gesteld. Heb je dan helemaal geen hart voor het lot van die kindjes die zomaar doodgaan als ze geen fopspeen krijgen? Of als ze op hun buik moeten slapen? Of bij hun moeder in bed? Vrijwel alle maatregelen die worden aangeraden om wiegendood te voorkomen zijn fysiologisch gezien uitermate onlogische handelswijzen. En die zijn nodig omdat we om te beginnen van de biologische, evolutionair bepaalde norm zijn afgedwaald. Alles in ons hele ontwerp wijst erop dat wij horen bij de diersoorten die hun jong nooit, geen moment, alleen laten, altijd in nauw fysiek contact zijn en hen om de haverklap en dan nog eens aan de borst voeden.
Mensenkindjes functioneren het beste wanneer ze in dicht contact zijn met een ander mens, als ze een bijna doorlopende toevoer van soort-specifiek voedsel krijgen en als ze een groot deel van hun tijd in een verticale en/of iets voorover liggende positie doorbrengen. En wat doen wij, in onze ik-weet-alles-beter arrogantie? Wij leggen baby’s alleen en plat op hun rug in een bedje en voeden ze veel te grote hoeveelheden niet soort-specifiek eten met veel te grote tussenpozen. En dan zijn we verbaasd als die kindjes problemen hebben met het op gang houden van hun systeem, vaak ziek zijn en een relatief hoog risico hebben om gewoon zomaar dood te gaan. En het zijn niet alleen de ouders die dit zelf zo bedenken, maar het wordt hen zelfs dringend aangeraden door zorgverleners. Door hen, die zeggen het beste voor te hebben met hun cliënten, en dat beste willen bereiken op basis van wetenschappelijk bewezen methoden. Wetenschappelijk bewezen? Nou, ik zal voor een keer eens vulgair zijn, maar dat mag je van mij stoppen op een plaats waar de zon nooit schijnt.
Ik daag onderzoekers en beleidmakers uit om eens op zoek te gaan naar cijfers waaruit blijkt hoeveel van de kinderen, die werden geregistreerd als overleden aan wiegendood, routinematig vanaf hun geboorte volop borstvoeding kregen, predominant in nauw lichaamscontact met hun moeder waren en bij hun moeder in bed sliepen. Niet een beetje borstvoeding, af en toe dragen en nu en dan in uiterste wanhoop bij moeder in bed, maar als dagelijkse gewoonte. Ik durf te voorspellen dat die cijfers uitermate laag zullen blijken te zijn. Wanneer je namelijk de werkelijke statistieken over wiegendood gaat uitpluizen, is niet de fopspeen, de slaapplaats of slaaphouding de stabiele risicofactor, maar die stabiele factor is ‘’geen borstvoeding’’ (McKenna en Dade, 2005). Borstvoeding met soort-specifieke melk die beschermt tegen infectie en inflammatie (twee belangrijke factoren bij wiegendood), melk die bij teruggeven geen giftige bacterie-toxinen veroorzaakt in matras en beddengoed, melk die de maag niet overbelast, waardoor energie overblijft voor een goed functioneren van de andere systemen. Borstvoeding die de neurologie ondersteunt en die het kind, ook in slaapstaat alert houdt wat betreft ademhaling. En een moeder dichtbij die haar ademhaling als herinnering en voorbeeld voorhoudt, zodat het kind zich daarop kan richten en niet vergeet te ademen (vergeten te ademen lijkt de belangrijkste directe oorzaak van wiegendood te zijn).
De dichte nabijheid van moeder en kind zorgt ervoor dat de borst onbelemmerd beschikbaar is en het kind er onbeperkt gebruik van kan maken. Dit houdt hem alert, zodat hij niet in een te diepe slaap wegzakt en vergeet te ademen. Het is, naar alle waarschijnlijkheid, die functie van borstvoeding in de nacht, die door de fopspeen wordt geïmiteerd, die verantwoordelijk is voor de gunstige uitkomsten van kinderen die een fopspeen hebben bij het inslapen (Hewitt et al, 2012). Door de vreemde draai in het zogenoemde wetenschappelijke denken, adviseert men nu om kinderen gescheiden van hun moeder te laten slapen en de borst te vervangen door een fopspeen om de risico’s van die scheiding te verkleinen. Ik had beter een afbeelding van Alice in Wonderland kunnen nemen, denk ik, want daar kunnen ze ook zo prachtig krom redeneren.
Borstvoeding deskundigen hebben altijd al sceptisch tegen die aanbeveling van de fopspeen gestaan, maar recent onderzoek heeft die scepsis nog een extra handvat gegeven. Bullard en zijn team hebben namelijk eens een aantal fopspenen in stukjes gesneden en kweken gemaakt van de buitenkant en de binnenkant van die stukken plastic, rubber en siliconen. En daar komt de ware moordenaars-aard van de ogenschijnlijke weldoener naar buiten: de spenen zaten aan de binnen- en de buitenkant vol met bacteriën en schimmels in alle vormen, soorten en variëteiten. Op de tien onderzochten spenen werden in totaal maar liefst veertig verschillende ziekteverwekkers gevonden in significante hoeveelheden. De onderzoekers leggen uit dat een dergelijke blootstelling kan leiden tot een staat van chronische ontsteking in het hele lichaam, waardoor dit over het geheel minder goed functioneert en de weerstand verlaagd is.
Ik hoef het dus helemaal niet meer te hebben over de al dan niet aantoonbare riciso’s van fopspeen gebruik op de borstvoeding. Of over de risico’s van intensief speengebruik voor de ontwikkeling van het gebit, kaak en gehemelte en de daarmee oplopende kansen om later logopedie en orthodontie nodig te hebben en de verhoogde risico’s van middenoorontstekingen en ademhalingsafwijkingen. Een constante staat van inflammatie. Dit soort berichten brengt mij dan ook in een acute staat van mentale inflammatie.
McKenna JJ, McDade T: Why babies should never sleep alone: A review of the co-sleeping controversy in relation to SIDS, bedsharing and breast feeding. PAEDIATRIC RESPIRATORY REVIEWS (2005) 6, 134–152
Bullard JW, Glas RT, Nekouian N, Clary C, Collier S, Conrad RS: Microbial Contamination of Infant Pacifiers: Are Binkies Making Baby Sick? Oklahoma State University Health Sciences Center in Tulsa. Poster presentatie. Afbeeldingen van kweken. How dirty is your baby's pacifier? Bespreking vd studie
Hewitt K, Binns C, Scott J, Forbes D: Pacifier Use, Breastfeeding and Sudden Infant Death Syndrome. Current Pediatric Reviews, Volume 8, Number 4, November 2012 , pp. 285-291(7)
Eurolac Flits! met label samen slapen, wiegendood, fopspeen, met zoekterm McKenna. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
Ik hoef het dus helemaal niet meer te hebben over de al dan niet aantoonbare riciso’s van fopspeen gebruik op de borstvoeding. Of over de risico’s van intensief speengebruik voor de ontwikkeling van het gebit, kaak en gehemelte en de daarmee oplopende kansen om later logopedie en orthodontie nodig te hebben en de verhoogde risico’s van middenoorontstekingen en ademhalingsafwijkingen. Een constante staat van inflammatie. Dit soort berichten brengt mij dan ook in een acute staat van mentale inflammatie.
McKenna JJ, McDade T: Why babies should never sleep alone: A review of the co-sleeping controversy in relation to SIDS, bedsharing and breast feeding. PAEDIATRIC RESPIRATORY REVIEWS (2005) 6, 134–152
Bullard JW, Glas RT, Nekouian N, Clary C, Collier S, Conrad RS: Microbial Contamination of Infant Pacifiers: Are Binkies Making Baby Sick? Oklahoma State University Health Sciences Center in Tulsa. Poster presentatie. Afbeeldingen van kweken. How dirty is your baby's pacifier? Bespreking vd studie
Hewitt K, Binns C, Scott J, Forbes D: Pacifier Use, Breastfeeding and Sudden Infant Death Syndrome. Current Pediatric Reviews, Volume 8, Number 4, November 2012 , pp. 285-291(7)
Eurolac Flits! met label samen slapen, wiegendood, fopspeen, met zoekterm McKenna. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.
