Foto: Prince Charming
Het werd weer eens een van die bekende discussies-zonder-eind. Iemand had op haar eigen Facebook pagina een foto geplaatst van een advertentie voor een drinkontbijtje voor baby’s van vriend Nestlé. Een ontbijtdrankje, waarvan de naam moet suggereren dat het een soort aardbeien-drinkyoghurt is, gemaakt van iets meer dan de helft opvolgmelk, water, minder dan 3% yoghurtpoeder, zetmelen en suikers, een hele procent aardbeipuree, smaakmakers en toegevoegde vitamines en hulpstoffen. Jammie! Het bevat dubbel zoveel eiwitten (en dat is niet positief) als moedermelk en half zoveel vet (en dat is ook niet positief). De energetische waarde is hoger en dat is al helemaal niet positief. Borstvoeding aan de borst is het voorbeeld drinkontbijt en een, op een andere manier en uit andere bron afkomstige, variant kan maar beter zo veel mogelijk op de standaard lijken. Nog afgezien dat het is gemaakt op basis van niet-menselijke melk, kloppen de verhoudingen voor geen meter en dat is een basis voor een verstoorde ontwikkeling van de groei en het metabolisme. Een volkomen overbodig product. As je je kind geen moedermelk meer geeft na 6 maanden, geef hem dan in elk geval iets wat er zoveel mogelijk op lijkt en niet zo’n fantasieproduct.
Maar daar ging de discussie niet over. Iedereen die reageerde was het erover eens dat dit inderdaad wel te ver ging, dit soort fantasievol, voedsel gelijkend spul. Nee, de aanleiding was mijn uitspraak ''Nestlé maakt kindertjes dood. En de rest van de mensen ook.’’ Men vond dat een harde uitspraak. Dat klopt, dat is het. Het is wel de waarheid, hoe onverkwikkelijk en verontrustend ook. Dat baby’s dood kunnen gaan door keuzes die je als ouders maakt is iets dat niemand graag hoort. Toch wordt dat wel vaker gezegd en vreemd genoeg geaccepteerd ook. De richtlijnen voor veilig slapen noemen ook zeer onomwonden het risico op overlijden wanneer kinderen niet op die strak omschreven manieren te slapen worden gelegd. Toegegeven, het woord dood wordt niet zo direct gebruikt, men gebruikt de termen overlijden en wiegendood. Maar dood is dood, ook als je het een andere naam geeft. De taal die wordt gebezigd bij het aanmanen van het publiek om vooral het volledige door de overheid aangeboden vaccinatie programma te volgen is ook aan de stevige en enigszins bedreigende kant. Weinigen die zich daar druk om maken. Niemand die roept bij de wiegendood- en vaccinatiepromoties dat zij een schuldgevoel opgedrongen krijgen en slechte ouders worden genoemd als zij de aanbevelingen niet volgen. Maar, o wee, ach en wee, wanneer er wordt gezegd dat kunstvoeding geven een ongezonde keuze is.
Velen vinden dat borstvoedingpromotoren liever een charme-offensief moeten voeren. Wij moeten een Prins Charming op een hoog verheven wit paard zijn. Wij moeten mensen charmeren, op de rug kloppen en over de bol aaien. Wij moeten enkel zoete woordjes kwelen, hoeven de waarheid zeker niet zo nadrukkelijk naar voren te schuiven. Die akelige waarheid is meer de niet uitgenodigde fee, die met allerlei nare voorspellingen komt over dood en verderf. Wij moeten die arme, verwarde moedertjes met kusjes en knuffeltjes vertellen hoe geweldig ze zijn en ze met lonkende blikken en veel wimpergeknipper verzekeren dat ze zich heus, werkelijk, absoluut helemaal nergens schuldig over hoeven te voelen.
Nou, weet u, ik ben echt niet van plan om me als een excuustruus te laten misbruiken. Mensen maken in hun hele leven allerlei keuzes en sommige van die keuzes hadden ze beter niet kunnen maken. Dat is niet leuk, ik kan daar persoonlijk over meepraten. Dat geeft je een rotgevoel, een schuldgevoel. Weten dat je iets hebt gedaan dat je beter niet had kunnen doen, of anders, is slecht voor je gevoel van eigenwaarde. Het is ook uitermate onproductief om je te wentelen in dat schuldgevoel. Het verandert niets aan je eigen situatie of die van degenen die mogelijk ook door jouw keuzes zijn beïnvloed, evenmin als een ander de schuld geven dat doet. Of degene, die je erop wijst dat je je hebt vergist, zwartmaken dat doet. Het heeft meer zin je af te vragen waarom je bepaalde keuzes maakte, moest maken of dacht te moeten maken. Je kunt ook proberen na te gaan of er andere opties waren, waarvan je op dat moment afwist en of je daarvoor had kunnen kiezen. En je kunt je afvragen of er schade is berokkend aan iemand door de keuze die je maakte en zo, ja, of je dat kan repareren.
Ik ben geen Prinses Charming. Ik smeer geen stroop (daar komt maar ongedierte op af) en strijk geen pluimen (ik strijk helemaal niets). Wat ik wel doe is zorgen dat goede, eerlijke informatie zo breed mogelijk beschikbaar is, zodat mensen die keuzes moeten maken dat goed geïnformeerd kunnen doen. En als mensen erom vragen wil ik ze ook graag helpen bij het uitvoeren van hun keuzes. Wat ik niet doe is mijn mond houden omdat mijn boodschap mensen mogelijk onaangenaam kan zijn. Want mijn boodschap is helemaal niet bedoeld voor het plezier of het ongemak van volwassen mensen. Mijn boodschap is bedoeld als steun voor kinderen die nog geen stem hebben, wiens keuze niet wordt gevraagd, maar wiens gezondheid en welzijn ons allemaal aangaat. We kunnen als maatschappij misschien de kinderen de mond snoeren, maar mij krijg je zo gauw niet stil. Niet erg charmant misschien, maar daar kan ik wel mee leven.
Het werd weer eens een van die bekende discussies-zonder-eind. Iemand had op haar eigen Facebook pagina een foto geplaatst van een advertentie voor een drinkontbijtje voor baby’s van vriend Nestlé. Een ontbijtdrankje, waarvan de naam moet suggereren dat het een soort aardbeien-drinkyoghurt is, gemaakt van iets meer dan de helft opvolgmelk, water, minder dan 3% yoghurtpoeder, zetmelen en suikers, een hele procent aardbeipuree, smaakmakers en toegevoegde vitamines en hulpstoffen. Jammie! Het bevat dubbel zoveel eiwitten (en dat is niet positief) als moedermelk en half zoveel vet (en dat is ook niet positief). De energetische waarde is hoger en dat is al helemaal niet positief. Borstvoeding aan de borst is het voorbeeld drinkontbijt en een, op een andere manier en uit andere bron afkomstige, variant kan maar beter zo veel mogelijk op de standaard lijken. Nog afgezien dat het is gemaakt op basis van niet-menselijke melk, kloppen de verhoudingen voor geen meter en dat is een basis voor een verstoorde ontwikkeling van de groei en het metabolisme. Een volkomen overbodig product. As je je kind geen moedermelk meer geeft na 6 maanden, geef hem dan in elk geval iets wat er zoveel mogelijk op lijkt en niet zo’n fantasieproduct.
Maar daar ging de discussie niet over. Iedereen die reageerde was het erover eens dat dit inderdaad wel te ver ging, dit soort fantasievol, voedsel gelijkend spul. Nee, de aanleiding was mijn uitspraak ''Nestlé maakt kindertjes dood. En de rest van de mensen ook.’’ Men vond dat een harde uitspraak. Dat klopt, dat is het. Het is wel de waarheid, hoe onverkwikkelijk en verontrustend ook. Dat baby’s dood kunnen gaan door keuzes die je als ouders maakt is iets dat niemand graag hoort. Toch wordt dat wel vaker gezegd en vreemd genoeg geaccepteerd ook. De richtlijnen voor veilig slapen noemen ook zeer onomwonden het risico op overlijden wanneer kinderen niet op die strak omschreven manieren te slapen worden gelegd. Toegegeven, het woord dood wordt niet zo direct gebruikt, men gebruikt de termen overlijden en wiegendood. Maar dood is dood, ook als je het een andere naam geeft. De taal die wordt gebezigd bij het aanmanen van het publiek om vooral het volledige door de overheid aangeboden vaccinatie programma te volgen is ook aan de stevige en enigszins bedreigende kant. Weinigen die zich daar druk om maken. Niemand die roept bij de wiegendood- en vaccinatiepromoties dat zij een schuldgevoel opgedrongen krijgen en slechte ouders worden genoemd als zij de aanbevelingen niet volgen. Maar, o wee, ach en wee, wanneer er wordt gezegd dat kunstvoeding geven een ongezonde keuze is.
Velen vinden dat borstvoedingpromotoren liever een charme-offensief moeten voeren. Wij moeten een Prins Charming op een hoog verheven wit paard zijn. Wij moeten mensen charmeren, op de rug kloppen en over de bol aaien. Wij moeten enkel zoete woordjes kwelen, hoeven de waarheid zeker niet zo nadrukkelijk naar voren te schuiven. Die akelige waarheid is meer de niet uitgenodigde fee, die met allerlei nare voorspellingen komt over dood en verderf. Wij moeten die arme, verwarde moedertjes met kusjes en knuffeltjes vertellen hoe geweldig ze zijn en ze met lonkende blikken en veel wimpergeknipper verzekeren dat ze zich heus, werkelijk, absoluut helemaal nergens schuldig over hoeven te voelen.
Nou, weet u, ik ben echt niet van plan om me als een excuustruus te laten misbruiken. Mensen maken in hun hele leven allerlei keuzes en sommige van die keuzes hadden ze beter niet kunnen maken. Dat is niet leuk, ik kan daar persoonlijk over meepraten. Dat geeft je een rotgevoel, een schuldgevoel. Weten dat je iets hebt gedaan dat je beter niet had kunnen doen, of anders, is slecht voor je gevoel van eigenwaarde. Het is ook uitermate onproductief om je te wentelen in dat schuldgevoel. Het verandert niets aan je eigen situatie of die van degenen die mogelijk ook door jouw keuzes zijn beïnvloed, evenmin als een ander de schuld geven dat doet. Of degene, die je erop wijst dat je je hebt vergist, zwartmaken dat doet. Het heeft meer zin je af te vragen waarom je bepaalde keuzes maakte, moest maken of dacht te moeten maken. Je kunt ook proberen na te gaan of er andere opties waren, waarvan je op dat moment afwist en of je daarvoor had kunnen kiezen. En je kunt je afvragen of er schade is berokkend aan iemand door de keuze die je maakte en zo, ja, of je dat kan repareren.
Ik ben geen Prinses Charming. Ik smeer geen stroop (daar komt maar ongedierte op af) en strijk geen pluimen (ik strijk helemaal niets). Wat ik wel doe is zorgen dat goede, eerlijke informatie zo breed mogelijk beschikbaar is, zodat mensen die keuzes moeten maken dat goed geïnformeerd kunnen doen. En als mensen erom vragen wil ik ze ook graag helpen bij het uitvoeren van hun keuzes. Wat ik niet doe is mijn mond houden omdat mijn boodschap mensen mogelijk onaangenaam kan zijn. Want mijn boodschap is helemaal niet bedoeld voor het plezier of het ongemak van volwassen mensen. Mijn boodschap is bedoeld als steun voor kinderen die nog geen stem hebben, wiens keuze niet wordt gevraagd, maar wiens gezondheid en welzijn ons allemaal aangaat. We kunnen als maatschappij misschien de kinderen de mond snoeren, maar mij krijg je zo gauw niet stil. Niet erg charmant misschien, maar daar kan ik wel mee leven.
